مقدمه:‌ در این مطالعه تاثیر خواص ویژه غیر بیهوشی پروپوفول در بهبود زنده مانی فلپ های پوستی ارزیابی شده است.

روش کار: تعداد 32 سر موش صحرایی ماده بالغ به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه 1 بیهوشی با کتامین  (40 mg/kg) و در گروه 2 بیهوشی با پروپوفول  (100 mg/kg)به صورت داخل پریتونیومی (IP) انجام شد. پوست پشت رت در ابعاد 8 × 5/2 × 8 سانتیمتر تمام ضخامت در سه ضلع برداشته و پایه فلپ حفظ شد. فلپ بلافاصله در محل اولیه بازگردانده شده و با نخ نایلون 0/5 و الگوی ساده‌ تکی بخیه شد. وضعیت ظاهری ترمیم روزانه بررسی شده و با اندازه گیری ابعاد ناحیه نکروزشده و سالم، میزان زنده مانی فلپ پس از عکس­برداری محاسبه گردید. ارزیابی نمونه های هیستوپاتولوژیکاز سه نقطه بالا، وسط و پایین فلپ توسط پاتولوژیست نا آگاه از گروه نمونه ها در زمان های  1، 4، 7 و 21 روز صورت گرفت. ارزیابی میزان اینترلوکین های 1 و 6 در نمونه های خون قبل از ایجاد فلپ و در زمان‌های دوازده، بیست و چهار، و صدوشصت و هشت ساعت متعاقب ایجاد آن صورت گرفت.

یافته ها: درصد زنده مانی فلپ در روز 21 و میزان اینترلوکین 6 در روز صفر، ساعت 12 و روز 1 در گروه پرپوفول به طور معنی داری بیشتر از گروه کتامین بود و فعالیت اینترلوکین 1 تفاوت معنی داری نداشت. در گروه پرپوفول نشانه های ترمیم بیشتر از گروه کتامین مشاهده شد.

نتیجه گیری: به نظر می رسد پروپوفول نقش موثرتری در زنده مانی فلپ پوستی نسبت به کتامین دارد‏ْ‎؛ اما تایید قطعی آن نیاز به مطالعات دقیق تر و کامل تر دارد.