چکیده

زمینه و هدف: بروز مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های گروه بتالاکتام به یکی از شایع ترین موارد تبدیل شده است. این امر در پاتوژن های بیمارستانی، از جمله استافیلوکوک های کوگولاز منفی به فراوانی دیده می شود.  از این رو شناسایی عوامل مقاوم می تواند در امر درمان کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه بررسی مقاومت در استافیلوکوک های کوگولاز منفی با روشهای فنوتیپی و ژنوتیپی می باشد.

مواد و روش: در مجموع 710 جدایه از نمونه های بالینی مراکز درمانی شهر زاهدان جمع آوری شدند. بعد از تعیین جنس و گونه کردن نمونه های بدست آمده حساسیت آنها نسبت به 10 آنتی بیوتیک بتالاکتام با روش Disc diffusion تعیین شد. برای ردیابی ژنهای blaZ  و mecA از پرایمرهای اختصاصی و روش PCR استفاده شد.

یافته ها: از جدایه های بدست آمده، 79جدایه استافیلوکوک ساپروفیتیکوس و 198جدایه استافیلوکوک اپیدرمیدیس بوند.از این میان 74 ایزوله (%98.1) به پنی سیلین، 69 ایزوله ( 34/87 %) اوگزاسیلین، 31 ایزوله ( 24/39 %) به سفتریاکسون، 71 ایزوله ( 87/89 %) به سفوکسیتین، 43 ایزوله ( 43/54 %) به سفوتاکسیم،19 ایزوله ( 05/24) به سفازولین و 27 ایزوله ( 17/34 %) به سفالکسین در استافیلوکوک ساپروفیتیکوس مقاوم بودند. نتایج حاصل از PCR نیز حضور ژن های mecA و blaZ را در بیشتر ایزوله ها تایید کرد.

نتیجه گیری: در غربالگری اولیه به روش فنوتیپی دیسک دیفیوژن شیوع بسیار بالای مقاومت را در شهر زاهدان نشان داد و مشخص شدکه 20تا95درصد از ایزوله ها به انواع بتالاکتام های نسل های متفاوت مقاوم هستند. روش PCR حضور ژنهای  blaZ و mecA را در بیشتر ایزوله ها نشان می دهد. اما میزان بیان آن متفاوت است. این نتیجه حاصل می شود که روش فنوتیپی دیسک دیفیوژن به تنهایی برای تعیین رویکرد درمانی عفونت های ناشی از این ارگانیسم مناسب نیست.